Στην Τράπεζα

Η μέρα ξεκινάει δύσκολα: δεν μπορούμε να σηκωθούμε από το κρεββάτι, τόσο λόγω της χθεσινής ταλαιπωρίας, όσο και λόγω του κλίματος που δυσκολεύει το πρωινό ξύπνημα.

Μετά το πρωινό δεχόμαστε τηλεφώνημα, πως το πρώτο ραντεβού ακυρώνεται, καθώς το σπίτι δεν είναι πλέον διαθέσιμο.  Συνεννοήσεις με το μεσίτη μήπως δούμε κάποιο άλλο σπίτι στη γύρω περιοχή ή κάπου αλλού.  Όλα αυτά μέσω email, σε WiFi δίκτυο αναξιόπιστο, εμείς να είμαστε ντυμένοι και στημένοι στην πόρτα για να φύγουμε, καθώς χρειαζόμαστε λεωφορείο ή τραμ για να πάμε όπου χρειαστεί.

Τελικά ακυρώνονται όλα (ευτυχώς) και με πολύ λιγότερο άγχος ξεκινάμε για τη  Europol, όπου έχουμε ραντεβού για να γνωρίσουμε συναδέλφους της Ελισάβετ και να μας βοηθήσουν με τα χαρτιά που χρειάζονται για να ανοίξεις τραπεζικό λογαριασμό.  Προλάβαμε άνετα το ραντεβού.  Μάλιστα, καθοδόν κάναμε μία μικρή στάση σε ένα συμπαθητικό bar/brasserie για έναν καφέ, έλεγχο email και για να στεγνώσουμε από την πρωινή βροχή.

Παίρνουμε τις απαραίτητες βεβαιώσεις από την Europol και πηγαίνουμε στην τράπεζα.  Πρώτη έκπληξη, δεν έχει παπούδες και ουρές έξω από αυτήν να περιμένουν.  Δεύτερη έκπληξη, δεν έχει καν ταμεία να εξυπηρετούν ανθρώπους. Γενικά, ένα κτίριο που δεν μοιάζει με τράπεζα, τουλάχιστον στα ελληνικά μάτια μας!  Μας υποδέχεται η γραμματεία, μας λέει να περιμένουμε το ραντεβού μας στο σαλόνι, ενώ γύρω μας υπάρχουν 3-4 γραφεία σε έναν ανοιχτό χώρο.

Μετά από 10′ έρχεται ο Noël, ο απίθανος τραπεζικός που θα αναλάβει το άνοιγμα του λογαριασμού:  ένας μεσήλικας, χοντρούλης, γελαστός Καναδός, που ένας Θεός ξέρει πώς έχει βρεθεί στη Χάγη.  Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας μας λέει διάφορες ψυχαγωγικές ιστορίες και προσφέρεται να μας δώσει καφέ.  Μας πηγαίνει στο γραφείο του στον 1ο όροφο και μας προειδοποιεί ότι υπάρχει αρκετή χαρτοδουλειά να γίνει!

Να σημειώσω εδώ ότι το ανοίξεις τραπεζικό λογαριασμό στην Ολλανδία είναι τόσο δύσκολο όσο και στην Ελλάδα (αν θυμάται ακόμα κανείς πώς γίνεται αυτό!).  Ο λόγος είναι να εξασφαλιστεί η Ευρώπη πως δεν χρησιμοποιούνται οι τράπεζές της για τη διακίνηση μαύρου ή βρώμικου χρήματος.  Όμως, όλες οι εργασίες γίνονται μέσω υπολογιστή και εμείς υπογράφουμε σε 1-2 έγγραφα.  Φυσικά, ο Noël μας εξηγεί τι λογαριασμό έχουμε, τι επιτόκιο, τι ασφάλειες, τι άλλα προϊόντα μπορεί να μας παρέχει η τράπεζά του, εν ολίγοις πολλά πράγματα!

Το ραντεβού τελικά καταφέραμε και κράτησε 2 ώρες!  Και απ’ ό,τι είδαμε αργότερα, δεν κάναμε και όσα υπολογίζαμε να γίνουν στην τράπεζα. Νέα επίσκεψη χρειάζεται!

Ο Noël ήταν μεν ψυχαγωγικός, αλλά έφτασε το μεσημέρι, έπρεπε να φάμε ενώ υπάρχουν εκκρεμή ραντεβού με μεσίτες στην άλλη άκρη της πόλης. Με άγχος ψάχνουμε να βρούμε κανά καφέ με Ίντερνετ, ώστε να στείλει η Ελισάβετ τα απαραίτητα ακυρωτικά email.  Δεν προλαβαίνουμε για άλλα σπίτια, τουλάχιστον όχι χωρίς να μας βγει και πάλι η ψυχή.

Έφτασε 15:00 και έχουμε πεινάσει αρκετά.  Αποφασίζουμε να φάμε ένα ψιλό μεσημεριανό, σε μία καντίνα που βρίσκεται 150μ. από τη Europol.  Στην καντίνα αυτή περίμενα την Ελισάβετ όταν έδινε γραπτές εξετάσεις και την θυμόμαστε και οι δυο με νοσταλγία, αλλά και… λαιμαργία!  Στην καντίνα αυτή, πάνω σε μία διασταύρωση του δρόμου και στάση του τραμ, με καρέκλες και ομπρέλες έξω (για το καλοκαίρι) και πάγκους μέσα, μαζεύονται από δικηγόροι μέχρι εργάτες να φάνε το μεσημεριανό τους στο διάλειμμά τους.  Το μέρος έχει ένα κολασμένο ψυγείο με δεκάδες τυριά, αλλαντικά και συνεχώς ακούγεται ο γάργαρος ήχος του ψησίματος αυγού και μπέικον!

Εδώ λοιπόν φάγαμε το ολλανδικό αντίστοιχο του «βρώμικου». Χάμπουργκερ και κεμπάμπ, μόνο €20 και χωρίς να έχουμε βαρύ στομάχι φεύγοντας.  Η αλήθεια είναι ότι πουθενά δεν βαρυστομαχιάζεις στην Ολλανδία! Οι γλυκιές αναμνήσεις, όμως, του μαγαζιού δικαιώθηκαν!

Γυρίσαμε στο σπίτι μας για να ξεκουραστούμε.  Το απόγευμα, κανονίσαμε μία μπύρα με τον Άρη, συνάδελφο της Ελισάβετ, rookie κι αυτός, με τις ίδιες ανησυχίες και προβλήματα με εμάς.  Θα μιλήσω για τον Άρη όμως αργότερα.  Το βραδάκι πέρασε πολύ ευχάριστα, με μπυρίτσα σε όμορφο μπαρ/ρεστοράντ, αρκετό κόσμο και καλή μουσική.

Περπατήσαμε λίγο όλοι μαζί, για να πάμε τον Άρη προς το σπίτι του. Τον αφήσαμε 500μ. μακρυά από το σπίτι μας, μπροστά από κάτι μεγάλους κήπους.  Αποδείχτηκε ότι ήταν το παλάτι, και το φρουρούσαν 3 μόλις αστυνομικοί, με διακριτική κι αυτοί παρουσία.

Advertisement

Ψάχνοντας για σπίτι

Η σημερινή μέρα ήταν ίσως η πιο δύσκολη που θα ζήσουμε στην Ολλανδία!

Έχοντας κάνει ήδη μία μεγάλη προεργασία η Ελισάβετ από την Ελλάδα, είχε κλείσει μερικά ραντεβού για να δούμε σπίτια προς ενοικίαση. Φρόντισε μάλιστα τα σπίτια να ταιριάζουν σχετικά εύκολα σε μία διαδρομή, όπου θα μπορούσαμε να περπατήσουμε και να πάρουμε και 1 ή 2 τραμ.  Βέβαια, ένα τέτοιο δυναμικό σχέδιο επιδέχεται και αλλαγές της τελευταίας στιγμής, καθώς σπίτια νοικιάζονται ή μένουν διαθέσιμα. Τέλος πάντων, από την προηγούμενη μέρα, σημειώσαμε στους χάρτες της Google τα σπίτια, τις διευθύνσεις, τις διαδρομές και ήμασταν σήμερα, πρωί πρωί, έτοιμοι για εξερεύνηση.

Στο σημείο αυτό να πω πως ΟΛΟΙ οι μεσίτες ερχόντουσαν στο ραντεβού τους την ακριβή ώρα, ούτε λεπτό νωρίτερα, ούτε λεπτό αργότερα.  Μας εντυπωσίασε πραγματικά η ακρίβειά τους.  Κι εμείς βέβαια τα πήγαμε πολύ καλά, αν σκεφτεί κανείς ότι ήμασταν σε μία πόλη που γνωρίζαμε ελάχιστα και δεν ξέραμε καλά αποστάσεις και χρόνους.  Δεν καθυστερήσαμε σε κανένα ραντεβού, και σε όσα προλαβαίναμε και είχαμε λίγο χρόνο, συμπληρώναμε με σύντομα γεύματα, καφέδες και ξεκούραση.  Μάλιστα, σε ένα από αυτά, πήγαμε ½ ώρα νωρίτερα και αντί για τον μεσίτη, συστηθήκαμε με τον προηγούμενο που θα έβλεπε το ίδιο σπίτι!

Θα ήθελα να συμπληρώσω επίσης το γεγονός ότι εδώ στα βόρεια μου έχει κάνει εντύπωση το γεγονός ότι τρώμε συνεχώς (ανά 2-3 ώρες) και πάλι πεινάμε αφάνταστα.  Βέβαια, το βραδυνό μας είναι το πολύ μέχρι τις 19:00, τα γεύματα συνήθως μικρά (είπαμε, πολύ ακριβό το φαγητό στην Ολλανδία!), αλλά πάντα πλήρη και με αρκετή ενέργεια.

Άλλο ένα pattern που διαπιστώσαμε στους μεσίτες ήταν το ύψος τους! Απίστευτα ψηλοί, σχεδόν όλοι τους.  Αφού, καθώς περιμέναμε στο δρόμο για κάποιο ραντεβού και περνούσαν από μπροστά μας διάφοροι περαστικοί, μπορούσαμε να αποκλείσουμε τους μη-μεσίτες από το ύψος τους.  Ελάχιστες φορές πέσαμε έξω στις προβλέψεις μας!

Σχεδόν όλα τα σπίτια που είδαμε (εκτός από 1) ήταν μεγάλα και άνετα για 2 άτομα.  Σχεδόν όλα ήταν σε καλή κατάσταση ή σε φάση ανακατασκευής. Αρκετές φορές είδαμε μέσα συνεργεία που ανακαινίζαν το σπίτι που βλέπαμε. Όλα ήταν διαμερισμάτα, άλλα σε πολυκατοικίες και άλλα σε διώροφα σπίτια, που ζουν όμως 6 οικογένειες.

Απ’ ό,τι είδαμε, κλίνουμε περισσότερο σε 3 επιλογές.  Κάτι μου λέει ότι μάλλον είδαμε το σπίτι που θα νοικιάσουμε στο τέλος!

Ξεκινήσαμε με ένα μεγάλο διαμέρισμα, μίας μικρής πλατείας, περιτριγυρισμένη από θεόρατους ουρανοξύστες, ακριβώς δίπλα στον Κεντρικό Σταθμό και πίσω από διάφορα υπουργεία.  Εν τούτοις, η πλατεία αυτή είναι απομονωμένη από το γύρω αστικό/εμπορικό τοπίο και μόνο η θέα των τεράστιων ουρανοξυστών σε κάνει να θυμάσαι ότι βρίσκεσαι στο κέντρο μεγαλούπολης.

Τελειώσαμε γρήγορα από το ραντεβού και προλάβαμε να πιούμε έναν ωραίο καφέ στα Starbucks του Κεντρικού Σταθμού.  Το μαγαζί ήταν γεμάτο, με λίγα σχετικά τραπέζια και κόσμο να πίνουν καφέ στα όρθια ή σε πάγκους.  Πολύς άνθρωποι πηγαινοέρχονται αυτήν την ώρα στη δουλειά τους και κάνουν μικρές στάσεις για έναν καφέ.  Το ελληνικό δαιμόνιο χτύπησε και πάλι: χωρίς να το καταλάβω, βρήκε η Ελισάβετ ένα τραπεζάκι με δερμάτινες πολυθρόνες.  Χωθήκαμε μέσα σ’ αυτές και απολαύσαμε τη ζέση του καφέ, της καφετέριας και του πολυπόθητου Ίντερνετ.

Επιστροφή με τα πόδια στο σπίτι που μένουμε, γιατί το 2ο σπίτι ήταν εκεί κοντά. Ένα διαμέρισμα, σε όχι και πολύ κατάσταση, αλλά ούτε και πολύ ευχάριστο. Ο τύπος όμως το δίνει όσο όσο και έχει ρίξει πολύ την τιμή.  Έχει πάρκινγκ και χώρους για τα ποδήλατα, αλλά δεν μας έχει ενθουσιάσει και πολύ.

Λεωφορείο και πηγαίνουμε πίσω από τον Κεντρικό Σταθμό, 10′ με τα ποδιά, σε μια ήσυχη γειτονιά με 2ώροφα σπίτια και τους βασιλικούς κήπους (ένα τεράστιο για τα δεδομένα της Ελλάδας πάρκο) να βρίσκονται στα 100 μέτρα από τον κεντρικό δρόμο.  Διαμέρισμα στον 3ο όροφο, τα πρώτα σκαλιά, πέτρινα και απότομα, είναι εξωτερικά, τα επόμενα σε μία στενή, ξύλινη, εσωτερική σκάλα.  Το σπίτι όμως είναι μεγάλο, επιπλωμένο και φωτεινό.  Η γειτονιά φοβερή.  Χωρίς πάρκινγκ, αλλά βρίσκεις ανετότατα να παρκάρεις στον έξω δρόμο.  Χρειάζεται άδεια από το Δήμο, κόστους €32, και μπορείς να βρεις σχεδόν πάντα χώρο για το αυτοκίνητο. Τα ποδήλατα οι γείτονες τα αφήνουν στο δρόμο.

Να υπογραμμίσω στο σημείο αυτό, ότι η άδεια για παρκάρισμα αφορά ένα αυτοκίνητο. Για δεύτερο αυτοκίνητο το κόστος ανεβαίνει πάνω από τα €400!  Ακόμη, πρέπει να έχεις αγοράσει άδεια και χρόνο από το Δήμο και για να παρκάρουν το αυτοκίνητό τους οι επισκέπτες σου! Έτσι όπως είδαμε την πόλη όμως να είναι δομημένη, είναι μεγάλη πολυτέλεια και το πρώτο αυτοκίνητο.  Παντού μπορείς να πας με λεωφορεία ή τραμ που έχουν πολύ συχνά δρομολόγια. Η πόλη είναι μικρή και μπορείς να περπατήσεις άνετα.  Και, φυσικά, οι υποδομές για να χρησιμοποιήσει κάποιος ποδήλατο, αφάνταστες για έναν Έλληνα.

Ξανά λεωφορείο και μεταφερόμαστε στο Scheveningen, το επίνειο της Χάγης και γειτονιά στην οποία εδρεύει η Europol και άλλοι διεθνείς οργανισμοί.  Απ’ όσο μάθαμε αργότερα, το Scheveningen έχει καταστεί διεθνής γειτονιά, αλλά και οι τιμές των σπιτιών έχουν πάρει την ανιούσα.

Σε έναν κεντρικό δρόμο, δίπλα σε ένα κανάλι που διασχίζει το Scheveningen, είναι το επόμενο σπίτι που θα δούμε.  Φτάσαμε πάλι νωρίτερα, αλλά το κρύο έχει αρχίσει να γίνεται εντονότερο, η ορθοστασία και το περπάτημα αρχίζουν και μας θυμίζουν ότι έχουμε ακόμα αρκετό δρόμο μπροστά μας, γενικά, φτάνουμε στα όριά μας.  Μικρό γεύμα με σάντουιτς από στο σούπερ-μάρκετ της γειτονιάς και έτοιμοι για το ραντεβού. Βέβαια, αν γνωρίζαμε καλύτερα που ήμαστε, θα πίναμε άλλον έναν ζεστό καφέ σε ένα από τα τόσα ωραία μαγαζάκια που είχε ο δίπλα εμπορικός δρόμος.  Αλλά, είπαμε πως ήμασταν σε αχαρτογράφητα εδάφη!

Το σπίτι αυτό ωραίο, ανακαινισμένο, φωτεινό, με θέα στον κεντρικό δρόμο που έχει πολύ κίνηση, ήσυχο, με πρόσβαση σε μικρό, ιδιωτικό πάρκο, αλλά δυστυχώς πολύ μικρό. Το αφήνουμε και πηγαίνουμε με τα πόδια στο επόμενο ραντεβού, μόλις 500 μέτρα από τη Europol, σε ένα συγκρότημα μοντέρνων πολυκατοικιών.  Το διαμέρισμα εδώ είναι μεγάλο, φωτεινό, σε κεντρικό δρόμο, αλλά χωρίς πατώματα και στο ισόγειο!   Για μένα δεν έχει μεγάλη σημασία αυτό το γεγονός, αλλά η Ελισάβετ φοβάται τόσο χαμηλά. Βέβαια, το ισόγειο είναι υπερυψώμενο από το έδαφος και μία μικρή τάφρος το χωρίζει από το δρόμο, αλλά…   Ο μεσίτης προτείνει να μας δείξει ένα άλλο διαμέρισμα, στον 4ο όροφο αυτή τη φορά, σε παρόμοια πολυκατοικία, αλλά σε ένα συγκρότημα που είναι 800 μέτρα που πέρα.  Αυτή τη φορά το διαμέρισμα είναι καλύτερο, έχει πάρκινγκ, αποθηκευτικό χώρο, αλλά πάλι χωρίς πατώματα.

Αφήνουμε και αυτό το ραντεβού και η κούραση που έχουμε δεν περιγράφεται. Παίρνουμε το τραμ και κατεβαίνουμε σε μία γειτονιά ανάμεσα στη Χάγη και στο Scheveningen, η οποία θεωρείται πολύ καλή:  500μ. από το σπίτι που θα δούμε είναι τα κεντρικά γραφεία της αστυνομίας, ένα κτίριο στολίδι, 800μ. είναι το «Παλάτι της Ειρήνης«, ένα πρώην παλάτι που στεγάζει το Διεθνές Δικαστήριο, πάρκα, κήποι, κ. ά.  Σερνόμενοι, κυριολεκτικά, φτάνουμε στο επόμενο σπίτι, αφού περάσαμε μερικά κανάλια με πάπιες, κήπους με σκίουρους, τεράστια πεζοδρόμια και ποδηλατόδρομους.  Ο δρόμος που βρίσκεται το σπίτι είναι ήσυχος, γραφικός και αρκετά παλιός.  Το σπίτι είναι μία μεζονέτα μέσα σε μία μικρή πολυκατοικία.  Πάρκινγκ στο δρόμο, αποθηκευτικός χώρος στο ισόγειο, cozy ατμόσφαιρα στη σοφίτα με τα υπνοδωμάτια.  Αρκετά καλό και σε συμπαθητική γειτονιά.

Αυτό ήταν!  Ήμαστε εδώ και πολύ ώρα τελειωμένοι.  Έχει πάει αργά το απόγευμα, ο κόσμος έχει ήδη σχολάσει από τις δουλειές τους, και ‘μεις πρέπει επιτέλους κάτι να φάμε για να στυλωθούμε.  Μετά βίας, πραγματικά, και με μεγάλη δυσκολία φτάνουμε στην στάση του τραμ για να γυρίσουμε στο Κέντρο.  Αυτή τη φορά δεν έχουμε κουράγιο να ψάξουμε στη γειτονιά τι επιλογές έχουμε από φαγητό. Θυμόμαστε όμως πως είδαμε ένα κορεάτικο εστιατόριο 50μ. από το σπίτι μας. Η Ελισάβετ έχει φάει στο παρελθόν, της έχει αρέσει και λέμε γιατί να μην δοκιμάσουμε να φάμε κάτι εκεί πέρα.

Και έρχεται η μεγαλύτερη νίλα όλων των εποχών, κάτι που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ! Το εστιατόριο το δουλεύουν 2 ευγενικές κυρίες που δεν μιλάνε όμως αγγλικά. Στο μενού δεν καταλαβαίνουμε τίποτα.  Με τα πολλά (ήμασταν πολύ κουρασμένοι, δεν μπορούσαμε καν να συνεννοηθούμε ή να κάνουμε πειράματα), καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει μενού.  Το παραγγέλνουμε, και στο τέλος φτάσαμε να φάμε μία σούπα, διάφορα ορεκτικά και να πληρώσουμε €50!  Ούτε χορτάσαμε, ούτε καταλάβαμε τι φάγαμε!

Επιστροφή στο σπίτι και ύπνος από τις 20:30!  Και αύριο μέρα είναι, έχουμε κανονίσει μερικά σπίτια να δούμε και αύριο, και πρέπει να κερδίσουμε πίσω τις δυνάμεις μας γι’ αυτά.

Ανακαλύπτοντας τη Χάγη

Πρώτη μέρα στη Χάγη και αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή αναγνώριση στην πόλη. Καθώς ξυπνήσαμε αργά και δεν είχαμε να φάμε κάτι για πρωινό, πήγαμε αρκετά νωρίς για το μεσημεριανό μας.  Μόλις άνοιξε ένα νεανικό στέκι με burgers στη γειτονιά μας, μπήκαμε μέσα και πήραμε τη «δόση» μας.  Κανονικά, ο σερβιτόρος που μόλις είχε ανοίξει το μαγαζί έπρεπε να είχε εκπλαγεί βλέποντας μας να θέλουμε να φάμε στις 12:00.  Παρόλα αυτά, φιλικότατος και ευδιάθετος (όπως σχεδόν όλοι οι Ολλανδοί που χρειάστηκε να μιλήσουμε μέχρι στιγμής) μας υποδέχτηκε και μας σέρβιρε τα νοστιμότατα burgers μας.

Έχοντας πλέον γεμίσει με ενέγεια, ξεχυθήκαμε στην πόλη για την αποστολή μας. Αποφασίσαμε να γνωρίσουμε την πόλη έχοντας ως στόχο την εύρεση των σπιτιών που θα κοιτάξουμε αύριο.  Ο καιρός φιλικότατος κι αυτός, μας υποδέχτηκε με ηλιοφάνεια, αλλά και λίγο κρύο.  Το περπάτημα στην πόλη αποδείχτηκε τελικά μεγάλο και κουραστικό για την φυσική μας κατάσταση, εν τούτοις όμως απολαύσαμε τον πεζόδρομο της πόλης και το τεράστιο πάρκο που ξεκινάει από το κέντρο της (ακριβώς δίπλα από τον κεντρικό σταθμό των τρένων).

Έφτασε όμως απόγευμα και χωρίς πολλές άλλες δυνάμεις, καταλύσαμε στο σπίτι, όπου αράξαμε και ετοιμάσαμε το πρόγραμμα της επομένης μέρας.

Καθ’ οδόν για Χάγη

Φτάσαμε στη Χάγη στην ώρα μας (ούτε λεπτό καθυστέρηση σε τραίνα/αεροπλάνα).

Με ταξί (ένα βαν για 6 άτομα, θα το έλεγα και λιμουζίνα) μας πήγε στο σπίτι που θα μείνουμε τις επόμενες ημέρες.  Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, το οποίο είναι φυσικά πεζοδρομημένο πλήρως και η πρόσβαση με αυτοκίνητο προβληματική. Όχι όμως για να περπατήσεις ή να χρησιμοποιήσεις το ποδήλατό σου.

Καθώς φτάσαμε νηστικοί βγήκαμε αμέσως προς εύρεση φαγητού.  Πολλά καλά εστιατορία γύρω από το σπίτι, αλλά και αρκετά take-away.  Τελικά, η πρώτη μας βραδυά κατέληξε σε ένα μικρό και ρομαντικό ταϋλανδέζικο εστιατόριο. Καλό φαγητό, αλλά το σημαντικότερο ήταν πως βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας.  Δεν είχαμε κουράγιο να πάμε πιο μακρυά!

Στις 9:30 ήμασταν ήδη στο κρεββάτι.

Κρήτη v2.1

Αναβολή

Τελικά το ταξίδι στην Κρήτη δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί. Αναβάλλεται επ’ αόριστον.

Κρήτη v2.0

Προπαρασκευή

Ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά για το αυριανό ταξίδι προς την Ιεράπετρα. Γενικά, έχουμε αρκετά πράγματα να κάνουμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα αγχωθούμε κιόλας!

Hello world!

Να ‘μαστε λοιπόν με ένα καινούργιο blog ανά χείρας. Γιατί όμως άλλο ένα blog; Ποιος ο σκοπός ύπαρξής του και τι περιεχόμενο θα έχει;

Όλα, λοιπόν, τα πράγματα είναι απλά. Πειραματιζόμενος με τις πάμπολλες δυνατότητες που δίνουν σήμερα εταιρείες όπως το WordPress.com και η Google (λέγε με επίσης και blogger.com), είδα ότι, όχι μόνο δεν είναι δύσκολο και κακό να έχει κάποιος αρκετά blogs, είναι μάλιστα και θεμιτό να υπάρχει διαφορετικό blog ανάλογα με το κύριο περιεχόμενο που θα πραγματεύεται ο συγγραφέας του. Φυσικά, μπορούν να υπάρχουν και άσχετες δημοσιεύσεις, αυτό όμως δεν αποκλείει το γεγονός ότι (συνήθως) ένα είναι το κυρίαρχο θέμα του ημερολογίου και είναι ευκολότερο και για το συντάκτη και για τους αναγνώστες του να το διαχειριστούν μ’ αυτόν τον τρόπο.

Στο παρόν blog επομένως, φιλοδοξία μου είναι να καταγράφω τα διάφορα, μικρά και μεγάλα, ταξίδια της ζωής μου. Φυσικά, δεν έχω αυταπάτες, ώστε να νομίζω ότι είμαι ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος του πλανήτη. Τα έστω, όμως, λίγα ταξίδια μου θέλω να τα καταγράφω και να τα θυμάμαι στο μέλλον φυλλομετρώντας ξανά (και ξαναζώντας τα), αλλά και να έχουν μια σχετική γρήγορη γνώση επ’ αυτών φίλοι, συγγενείς, ενδιαφερόμενοι και άσχετοι!

Όσο για τον τίτλο του blog, αυτός δεν είναι και πολύ πρωτότυπος. Φυσικά, παραφράζω τον τίτλο του γνωστού μυθιστορήματος, χωρίς βέβαια να διαθέτω την αντίστοιχη φαντασία, εμπειρία ή και να ζω, φυσικά, ανάλογες περιπέτειες!